Dostluk Üzerine.. Şiiri - Filiz Kayan

Kaçımızın,bu hayatta ''gerçek dost'' diyebileceği dostu var?
Ya da kaçımızın zorda kaldığında daima hissettiği bir el'i var sırtında?
Yaşadığımız hayat,bizlere pekçok değeri silip yititrtirken yavaş yavaş,
kaçımız en özel,en gizli sırlarımızı paylaşabiliyoruz dostlarımızla
ya da dost bildiğimiz insanlarla? Kaçımız dostluğunu sınayacak
kadar güvenebiliyor dostuna? Peki,ya sonunda hiç te beklemediği
bir kişi ile yüzleşmeye kaç kişi cesaret edebiliyor?
İşte can alıcı bir soru daha,sizce yar dediğimizden aldığımız
darbeler mi daha sancılı geçer,yoksa,dost dediğimizden mi?
Acaba hatayı en başta ''vazgeçilmezlik''gömleğini giydirmekle mi
yapıyoruz bu insanlara?
Dostluk kriterlerimiz ne? Dostlukta en önemli olan şey güven mi..
.sabır mı...saygı mı yoksa vefa mı....? Belki hepsi belki hiçbiri.
Kimisi sıcacık bir omuzu sımsıksı bir ağız'a tercih ederken,
kimi de minicik bir gülüşü kocaman bir öğüde tercih eder.
Hepimizin değer yargıları da, zevkleri de,öncelikleri de farklı
farklı aslında.Bu durumda en önemli olan galiba bir dosta sahip
olabilmenin hazzı :-)
Dostlarımızı,aslında konuyu daha da açarsak,
insanları en kötü en sevmediğimiz huylarıyla da hoş görüp,öyle de
sevebiliyor muyuz? Dürüst olursak eğer,kimse kimsenin en ufak
bir hatasına tahammül edemez hale gelmişiz.
Bencilliğin dostlukları nasıl da ezdiğini,korku dolu gözlerle
izlerken şu anda kendimi de sorguluyorum.Acaba ben,
dostlarım için ne kadar vazgeçilmezim? Sadece yanlarında
''olabildiğimde'' mi değerliyim? Cismimin olmadığı meclislerde
ismim geçtiğinde kaçı beni gülümseyerek anımsıyor ya da
kaçı yüzünü ekşitiyor?
Acaba hatalarımın ne kadarına tahammül edebiliyorlar?
Dayanılmaz olabileceğim anlarda,hayatla dalga geçtiğim,
uçurum kenarlarında hoplayıp zıplama nöbetlerim olduğunda,
kahkahalarımdan korkmadan,kaçı bana elini uzatacak
kadar yakın...Ve tüm bunlara rağmen,kaçı beni menfaatsiz
''ben'' olduğum için seviyor?