Dostluk Kalesi Şiiri - Nilufer Ucuk

Bir ömür çabaladım...
Kendime bir kale kurdum.
Adına 'kadim dostluk' dedim.
Uyulması gereken kuralları koydum...
Yalanın y' si yok bu kalede,
İhanetin i' si,riya nin r'si yok...
Düşmanlık,kalleşlik yok...
Kardeşlik var,dostluk var,
Barış,sevgi var dedim...
Birde usum da küçücük bir nakiş var...
Yüreğime,beynime işlenen dostluk yarısı var...
Her uzatılan eli dost olarak tut,
fakat her uzanan elin,dost olmadığını unutma!
Dost bildiğinin ardından git,
Özüde sözüde bir olana güven,
Sırtını daya,basını dik tutana...
Karşındakini iyi tanı!
Her olayı aklınla ve yüreğinle yor,
Hiç birini tek başına güvenme!
Birde serçe yüreklileri de sakın incitme...
Vicdanınla yürü ama sakın mantığı uyutma...
Bastığın yere dikkat et,karıncaları da ezme!
Namerde de elinden geldiğince yol göster,
Mert yapmaya çalışma!
Herkes fıtratını yaşar sakın unutma!
Birde usuna kazı 'kişi isterse değişir.' dedim.
Bunun içinde kendini yıpratma!
Sev yaratılmışı,yaratandan dolayı,
Kimseye kin yada düşmanlık besleme!
Yaratılmışı hoş görme yaratandan ötürü...
Kul fıtratını,hak etse de etmese de yaşar.
Eline,diline,beline sahip ol,
Kimseya kem gözle bakma!
Komşunun tavuğu kaz görünmesin sana.
İnsanlığına yakışanı yap!
Yüreğiyinin götürdüğü yere git...
Dönüp arkana bakma...
Birde usuna kazı şunu;
'Yalancının mumu yatsıya kadar yanar bazı bazı...'
Kendi çıkarın için kimseye zeval verme,
Yardım diyen dile sırtını dönme!
Aç yüreğini dostluğa muhtaç olan gönüllere...
Onlarla kardeş ol! yoldaş ol! ülküdaş ol!
Birde okyonus yürekli dost ol dedim...
çok mu sert,insan olmanın kuralları bilemedim...
Benim kale yakıldı.
Kalles kardeş tarafından.
Ben; yeniden yeniden kurmaya çalışırım
bu kaleyi...
Yangın küllerinin arasından...
Ölene kadar savaşa devam...
Ey gönüllü savaşçılar!
Bir tuğlada siz koyun,
Dostluk kalesi yeniden yıkılmadan!

(16-09-2009)