Dostluk irdelemesi... Şiiri - Mehmet Çoban

Dostlukla ilgili yazılanları okuyor, söylenenleri dinliyorum. Dostluklar, ihanetler, vefasızlıklar konunun can damarını teşkil ediyor. Yenilen kazıklar, atılan kazıklar mısraları süslüyor. Anlatılanların özünde gerçek dostlar istiyorum özü var. Nedir gerçek dost? Vefalı, beni ben gibi düşünen dostlar. Benim çıkarımı kendi çıkarından üstün tutan dostlar. Ancak şu soru kafamı kurcalıyor. Bizler dostunun çıkarını kendi çıkarından üstün tutan dostlar ararken biz ne düşünüyor, ne yapıyoruz? Bizde şöyle mi diyoruz? Dostumun çıkarı, benim çıkarımdan üstündür.. Böyle düşünüyor, inanıyoruz ve uyguluyor muyuz? Yoksa, bizim çıkarlarımız dostlarımızın çıkarlarından üstün mü? Yoksa, dostlarımız kendi çıkarlarına göre hareket ettiklerinde bağlar kopuyor mu? Yoksa vefasızlık gösteren, kazık atan dostluklarda, çıkarlar savaşı mı var? Tekrar düşünmem gerekiyor. Benim çıkarım dostumun çıkarlarından üstün mü? Ben evet diyorsam, elbette dostumda kendi namına evet diyecektir? O zaman çıkarlar eşitlendiğinde dostluk, çatıştığında vefasızlık mı olacak? Dostluk düşüncelerimizi yeniden değerlendirmeliyiz. Şöyle aynanın karşısına geçerek, özgürce ve tatmin olarak.... Aklen, kalben, vicdanen inanıyorum ki, dostlarımın çıkarları kendi çıkarlarımdan daha üstündür. Böyle inanıyor, söyleyebiliyor, uygulayabiliyorsak, sanıyorum o zaman dostlarımızdan kendi çıkarlarını bir kenara bırakarak, bizim çıkarlarımız doğrultusunda hareket etmelerini isteyebiliriz. Nasıl olacaksa? Aksi halde insanlar kendi çıkarlarını çıkarlarımızdan üstün tutuyor diyerek, dostluklardan siliyorsak, biz ne yapıyoruz bakmamız gerekecek.... Bizde aynı şeyi yapıyorsak, kendi çıkarlarımızı üstün tutuyorsak söyleyecek neyimiz olabilir ki? Değil mi?