Dostluk İpi Şiiri - Şerife Nazlı

Bugün dostluk ile ilgili yazmak istedim…Tabiri basitçe dile gelen lakin yaşatılması içten duygulara bağlı olandır..Yaşanmışlıklarınız,yıllarınız,birikimleriniz ve en önemlisi de sıkı bir bağvardır dost ile aranızda…Bundan yıllar yıllar önce başladı benim de dostluğum.Nasıl başladı,kim önce adım attı sonra nasıl oldu da bu denli yakın olmaya başladık… O dönemler aklımda olmamakla birlikte attığımız ilk adım üniversite de sınıfımızın topluca adalara düzenlediği gezi ile başladı.Sonrasının ise nasıl geliştiğini hatırlamakta güçlük çekiyorum…
Kimdi peki benim dostum? Yanında huzur bulduğum,her fırsatı onunla değerlendirmek istediğim,sohbetinden doyum aldığım,ağladığım,güldüğüm,çekinmeden kimseye anlatamadıklarımı anlattığım,saati önemsemeden ben geliyorum diyebildiğim,üzüldüğünde onun üzüntüsüne canım yana yana destek olmaya çalıştığım,ağladığında her şeyimi verebilecek kadar çaresiz kaldığım,mutluluklarında onunla birlikte havalara uçan bir deli yürek,aynada gördüğüm suret idi....
Bir gün gelir; hiç istemezsiniz o günün gelişini ve aslında hep ertelersiniz..Dostluk ipinin ilk hasarını aldığı gündür o gün.Üstünü kapatır, kuvvetlendirmeye çaba gösterir, eski halini alsın istersiniz halbu ki farkında bile olmadan yavaş yavaş uzaklaşır dostunuz tutamazsınız…
Kırılır,incinir ve yapayalnız hissedersiniz kendinizi… Kırıldığım,incindiğim ve yalnızlığın içine gömüldüğüm bir anda dostluğumuzu düşündüm…Farklı çevrelerimiz farklı yaşantılarımız vardı ama tüm yaşantımı ona bağladığımı onun ise bu durumun farkında olmasına rağmen beni yalnızlığıma ittiğini,dostluk ipimizin dostum tarafından çoktan koparılmış olduğunu gördüm…
Şimdiye döndüğümde içimde yaşattığım o güzel dostluğun bana kattığı bir çok şey olduğunu farkettim..O dostluk; bana karşılık beklemeden sevmeyi, cesaretli olmayı,geniş düşünmeyi,kendini daha çok sevmeyi,hayatı körü körüne birine bağlamamak gerektiğini,zamanı geldiğinde eyvallah demeyi öğrettiği.. Peki dost olmaktan vazgeçtim mi? Asla..Yüreğimi sadece hak edenlere açtım.