Dostluk ile sevgili; sevgiler, dilekler...

Fark etmez! ....
Bir şey olsun ya emzik ya tünelde şimendifer.
Fark etmez…
Bir şey! ..
O bir şey olsun yeter.
Ama o bir şey değil.
Yani o, bir şey değil.
Yani, tek şey değil.
Herkese mal edilir ya, pof.
-

Bazen taşıyor içim dışıma, ben bile anlayamıyorum.
Sokakta kolay enselemesi kötücül gider durumları
ve bir bazen; kuşanılması çoğunca, sürü maske …
Ama samimi olduğunla, bazen sanıyorsun açılacağım;
başını almış gitmiş, bizzat kendin gitmişsin.
Ve hatta bir sefer olmuştum böyle, bir dostluktan
ve hatta bundan, o dediğinde şaşırmıştım, kendinde:
“Vermeyene değer, sen de değer verme” gibi bir kesme
:’Ne de basit algılanıyor olaylar’ diye geçirmiştim.
Bir ece, yine heyecanlıydım; o dostluğu bitirmek
Zorunda kalmıştım –ortada ben, ve yine yitirmek.
Ama tecrübeli olunca insan, olabilecek de anlayışlı
sonrası, ki aklı zekası’ndaysa bir de; işlek,
duygular oluyor ama varsa duygu.. bir insanda ki
var, öyle bir kâr: Anlıyor, üzülse de, ayrımsıyor ve
umut vaat ediyor. Güç verircesine, kaya çatlaklarından
tabi sıhhatin; Sesleniyor arasından geceleri bile
lodos ağaçlarının. Bunu bilen diğer dost ayakta,
’kalkamam’ bile demiyor; Çünkü bilirsin aşkım
ve sen; dost, dinlenmek n’bilmiyor. Bazı sözler
kendine edilir ve onlar kimseye yön değildir; o kişiler ki
edilmemiş bu lafları zaten hak etmemişlerdir:
Bazı sözler bilerek başkasına denir ki -bilinir;
o ayna değildir, öz be öz sensindir- bazen,
kıvrımları şuursuz içi beynin, benliği nöronların …

Yaşar giderler de kimseyi eleştirmediklerini kastederler.
Halbuki hiçbir anlarında yaşamlarının, yadetmemişlerdir –
kütüphane dolusu ansiklopediler arası gül kuruları
- düşünmemiş olduklarını. Zeki görünmeyi zeki olmaya,
duygululuğa öyle görünmeyi pas ekence; tercih ederler.
‘En kötüsünden bir gömlek üstünde’ yeğce de gözükse;
turşu kurmaktadırlar da bihaber, bu örgü kuran’lar..
en mutlu organizmalarda. Her şey karışabilir gibi bir yaşam,
hayat içimize ve nüvemiz zaman taşımayan bir dış’a;
İnsanların davranışları biri birine bu kadar benzediğinde
ama göz görür, yaltaklandığında da. Bu yüzden de;
sırıtsa şiirler, hepsi devamı birbirlerinin de: ayrıdır başlı
baş(lar) ına -öpüşler alnına,yüreğine ninniler, kucağın beşik
–ama yemin bozmamak için: ve her ayrı kişilik
bir şairde tümlenir -yeniden ve aynı- sevdiğiyle ve
gönlü bilip tüketmediği yüreğinin, değer verdikleriyle.

*
Sıcağın ahengiyle coşa gelen bir doğan, alışabilir
mi ılıman iklimlerine -sadece monoton küfsü yalan
- dürüstlüğün? Öyle bir gerçek olmayan var ki
yeryüzünde, ediyor talan; sanki önce durdurmak onu,
ve akıl başa getirmeli, güneş açtırmalı, riya neşretmeyen
döngüsüne mevsimlerin, dürüst şekliyle yerleşik

olmak adapte!

Bazı, söz söver;
duramaz o iğreti dikit sövüşün döküt arkasında.
İse, söver ve durur bazısı; berisinde, önünde:İkisi de,
en lanet ki, anlayış ki almalı kendini hak etmiş bir tanıdıktan,
arkası güçlüyken. (Devlet mi? hiç sanmam ona; hiç
sanmam ona! Bu lanetler yokken bile hayat ağır

gelebilir bazen!

Ve saçmalayabilir insan, anasoşhaş çerez-
uskumru-çiroz; kuru, kupkuru.. akislerinden
sofrada ki, bile ah olsa o …(Gecelerin, devrilen
gelmeyen sebepleriyle kendinden Ve ah, inandırmak
olsa, bir ses marşa bassa debriyajdan sonra)
Oynaş –‘taşacak mı, taşmayacak mı? ’; zırvalıyor

(pek, uzuv uçan, tok; Nazca’ya konacak!)
çok gece, uzaklara …

*-
Hamlet’inle yeni dünyalar yarattın*; kafası kesik
borazancıbaşı, mağrada Macbeth’in; (her bir parçası
et dirhemlerinin dağıtılmış gibi ölimpik –spor- mızrak
toplu iğne emzik başlarına tarihten engizisyonun geçit
törenli mehteran-bir-bölüğü’ne) Yükselişe geçenleri
indirdi vernik-yer’e.. Ölü doğrulup ‘pek de görülmez
ikiz-kaş-çizgileri baş alnı’nın çatıştırılmadan Bitiştirip
yere düşmüş cansız, kör giyotindekini.. (Marié
Antoinette mi? –Marie! mari mari irem marii- oyun
oynayan ama o, kız-küçük çocuğuna bakıyor sallanan
sedirinde Versailles bahçelerinin, üzerince çimi

yeşil-açık …
Petit Trianon ve zaman göz odaları)
daim her tecelli lanet, dönüp bakmadın …

Yani, ila ölüm. *

Bunlar için değmez, duy beni sen Good Year!
Bunun için değmez; duy beni, anlamayanlar Pirelelli! !

Onlar kim? Daleklerle mücadelesinde Dr. Kim:
Görünmüyorlar. Bu dünyadan değiller.