Dostluk Şiiri - Mehmet Emin Kalgı

Yaktı içimi tekrar doğan günler.
Ne yarını ne bugünü ne de uzun seneler.
Çağırırım ey dost gel bul beni,
Kabul et bütün hatamla beni..

Bir yudum sevgiye ihtiyaç duyduğum gecelerde
Issız gün doğar derler ama nerde
Ya ben göremiyorum ya bende uzakta
Terk etmek geliyor içimde hayattım yasta

Sıkıntıdayım duyanım yok duy beni ey dağlar taşlar,
Durmadan ilerliyor ağarmış bu saçlar,
Çehreler farklı sendeki apayrı,
Ama boyun eğmeyecek bundan gayrı.

Dostluk ne kederde ne dertte,
Serdengeçti yollarda o da bu yerde,
Ne buhranlar var elde ne intikam sinede,
Unut elbet! Bir gün bitecek ipin koptuğu yerde.

Kurtar bu garip kulunu ey rabbim,
Sahipsiz değil bu dünya; ama ben sahipsizim,
Yine soldu güneş yine soldu benzim,
Daha önce haykırmıştım ama sensizim.

Ne soysuzlar gördük soysuzlaşmayı,
Bir sihir kartına dönmüş bul karayı al parayı,
Yine sine-püryan kanatmışlar kanayı,
Hayasızlar yüzünden unuttuk hayayı.

Yaşamın son demi son çığlıklarıyla,
Yolsuz yolcu kalmaz bu yol çıkar tüm açıklığıyla,
Tapmışlar ona buna erişilmez sineler,
Yolsuz yolcu olmaz duysun beni tükenmişler.

Mehmet Emin Kalgı