Sosyal münâsebetler mantalitesinde; dost olmak ve dost kalmak kadar,güzel bir şevk yoktur sanırım.
Kimi dostluklar vardır; buz üstüne yazı yazmak gibidir,gelip/geçicidir.
Kimi dostluklar vardır; menfaate dayalı,çürük tespih ipliğine benzer ve hafif bir zorlamada kopar kendiliğinden.
Kimi dostluklar vardır; hasbîdir,”Allah içindir” kadimdir,kalıcıdır. Öyle çabuk parlayan, çabuk sönen cinsten değildir. Tasada ve kıvançta,düşmede ve kalkmada,varlıkta ve yoklukta kısaca; iyi ve kötü günde birlik olmayı,birlikte ağlamayı ve birlikte gülmeyi gerektiren dostluklar! .
Gâliba bunlar biraz günümüzün ötesinde ve eskilerde kaldı.Bir bakıyorsun,iki kişi arasında sarsılmaz gözüken çelik gibi dostluklar; sudan bahanelerle yerini küslüğe,gevşekliğe ve karşılıklı unutmaya/unutulmaya bırakmıştır.
Hani o baba/dedelerimizin zamanındaki dostluklar! . “Kardeş” gibi desem,kardeşlik ne ki! . Bir asker arkadaşlığı,bir gurbet arkadaşlığı ve bir yol arkadaşlığı; ölünceye kadar hükmünü, hatırını sürdüren,can bağına dayalı hasletler içeriyordu.Sadeydi,samimiydi,marazsızdı.
Hatırlıyorum da,dedemin bir dostu/arkadaşı geldiğinde; görülmedik bir tâzimle,sevinçle günlerce ağırlanır,yolcu edilirken de “hicran” yaşanırdı. Veya tekrar gelmesi dört gözle beklenirdi.
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
