Dostların Göçü Şiiri - Yusuf Cantürk

Mevsimlerden en çok, son baharı düşündüm,

Yıllarca bu mevsimde hem ağladım, hem de üzüldüm.

Bazen güneş, yağmur, çamur, bazen de kar,

Ağaçlardan düşer artık, sararan yapraklar.

Renkten renge bürünürken Canlı tabiat,

İşleriz hem sevap, hem de, çoğunlukla kabahat.

Hüzün dolar insanlara, genellikle, bu mevsim,

Altmış yaştan sonra derim ‘ ey gençlik neredesin ‘?

Bu mevsimde yaşlılar, yaprak gibi dökülür,

Geride kalan yakınların, hep boynu bükülür.

Akrabalar, dostlar birer, birer göçüp gittiler,

Ayrılık zor dedikse de, bizi terk ettiler.

Kadıköy-1990