Dostlarıma Mektup Şiiri - Nurettin Büyükbaş

Aynı yolların yolcusuyduk biz
Aynı yöne açılan kapılardık biz
Bir hamurdan yoğrulmuş canlardık biz
Hani dostlarınızı yalnız bırakmazdınız
Birkaç aylık ayrılıktan unutulduk biz

Beraberce hoş sohbetlerimiz olurdu
Fikirlerimiz ayrılmaz, aynı sonucu bulurdu
Aynı masada ne güzel sofralar kurulurdu
Ben gurbete giderken yolcu dahi etmediniz
Bu zor günlerde, yalnız kaldık biz

Üzüntülerimiz ve sevinçlerimiz hep aynıydı
Dostluğumuz bir kahraman gibi şanlıydı
Birimiz üzüldüğünde, diğeri yardımdaydı
Şu anda, yalnız bırakılmış nesneyim ben
İyi gün dostlarıyla, aldatılan ben

Acınacak durumda değilim, ben elbet
Sadece diyeceğim bir şiirden ibaret
Biraz sabırla, bu günlerde geçecek elbet
Uçan kuştan dahi haber bekler oldum
Bir yaprak misali sararıp soldum

Siz gurbetteyken mektup yazmaz mıydım ben
Birazcıkta olsa, sevindirmez miydim ben
Ben, herkesi kendim gibi bilirdim ben
Arkadaş, sanmayın ki bu devran böyle dönecek
Bir gün gelecek, bu dostluklar hepten sönecek

Ne kadar da safmışım, hiçbir şey bilmez
Bilmezmişim, bu dostluklar uzun sürmez
Aldatılmaktan yana hiç yüzüm gülmez
Ben burada yalnızken, siz orada âlemde
Söz, her şeyi yazabilen bu kalemde

Darılmak yok, küsmece de, hak ettiniz siz
Gelmişken, yanıma dahi uğramadınız siz
Bu kadar da mı düştünüz, çok ayıp ettiniz
İsterdim ki, ziyaretçilerim gelsin, beklerdim de zaten
Ama siz gelmediniz, sizden de bu beklenirdi zaten

Bu şiir’e girmeye dahi değmezsiniz siz
Sizler, kendini beğenmişlikten ibaretsiniz
İşte size kimliğiniz ve siz;
Ali oğlu Mehmet, bilmem kaç doğumlu
Herkes, yazmadığı mektuptan sorumlu

NURETTİN BÜYÜKBAŞ