Dostlarım Şiiri - Ahmet Berat Ünal

Bir çift bülbül geldi bahçeme;
Öttüler şakarak ağaç dallarında.
Onlar öttü, ben dinledim mevsim boyunca.
Yuvalarını kurdular çitin üstüne.
Hep birlikte, dost olmuştuk bahçede.
Ben bahçede çalışır, onlar ağaç dallarında.
Dostlarım, bir elma ağacına, bir kiraz ağacına
uçar öterdi.

Sevmişti o da bizim bahçeyi.
Bir gün yavrularını çıkardı;
Minik minik bülbüller..
Bir görseniz şaşardınız,
Ne sevimli şeyler!

Papatyalar, kiraz çiçekleri,
Eriğin aşağı sarkan dalı.
Sonra, birkaç parça kuru çalı
Saklıyordu, bizim bülbüllerin yuvasını.

Günler geçti; büyüdü irildi yavrular
Böcek taşıyordu anneleri, babaları
Her saat başı..
Yavrular büyüdü güzelleşti;
O güzel çiçek kokulu havayı
Teneffüs ede ede..
Ah! Ne güzel mutluluk dedim içimden.
Cici bülbülleri ellerime alıyorum;
Bana bakıyorlar gülümser gibi.
Uçma eğitimi yaptırıyorum,
Kanat çırpıyorlar uçacak gibi..

Bir öğle vakti, uzandım çayıra rahat.
Biz büyüdük, der gibi minik bülbüller
Uçup yanıma geldiler..
Oh! Dedim içimden oh!
Ne güzel şey yaşamak...

Noter n. 3616