Dostlarım Şiiri - İbrahim Çiçek

Ben herkesi sevdim oldu baş tacım
Yaranamadım bu dünyada dostlarım
Bir zehir verdiler bal diye yuttum
Yaranamadım bu dünyada dostlarım

Yalnız insanları sevmekti kastım
Severek yaşadım budur ilacım
Acı sözler içimde olmuştur sancım
Yaranamadım bu dünyada dostlarım

Hiç kimseye kin nefretim olamaz
Yaktı beni bugün bir kuru ayaz
Son pişmanlık birde beni bulamaz
Yaranamadım bu dünyada dostlarım

Dostumu ben koydum kendi yerime
Yaramı azdırdı gitti derine
Sahip olsaydı keşke diline
Yaranamadım bu dünyada dostlarım

İbrahim der yaratılanı çok seviyorum
Nerde hata yaptım ben bilmiyorum
Söylenen sözlerle hep eriyorum
Yaranamadım bu dünyada dostlarım