Dostlarım... Şiiri - Mustafa Usta2

Sevip te, gönülden saydığım canım,
Sırtımı döndükçe, vurdu dostlarım.
Kalmadı dermanım, tükendi kanım,
Damardan, gün be gün, sordu dostlarım.

Dünyadan hasadım hep çile oldu,
Bağımda yetişen güllerim soldu,
Sızlıyor sol yanım, kahırla doldu,
Geldikçe üstüme, yordu dostlarım.

Kurtulmak istedim gamdan kederden,
Bin bir çabalarla doğruldum yerden,
Son gün dönecekken zorlu seferden,
Dikildi yoluma, durdu dostlarım.

El birliği edip, hep azar azar,
Kimi ocak çatıp, mezarım kazar,
Kimisi peşimden bin fitne yazar,
Sonunda Fizan’ a sürdü dostlarım.

Doymadı gözleri, hep bana bana,
Halbuki yüzleri benzer insana,
Sanki Münker Nekir, sorgudan yana,
Meydana dâr ımı gerdi dostlarım.

Vicdanı tüketip, karar alarak,
Ok sürdü yayına, davul çalarak,
Zehrini, damardan, beyne salarak,
Son hamlede yere serdi dostlarım.

Aslında eden hep kendine etti,
Dünya bir pazar dı, ne aldı, sattı?
Bir lokma ekmeğe zehirler kattı,
Bal, şeker diyecek verdi dostlarım.

Olmazmıydı kılıç girseydi kına?
Sırtından indirip, sen de bir sına;
İşte geldik bu gün, dönüş yarına,
Kılıktan kılığa girdi dostlarım.

Bu zor bir sınavdı, hepten kaybettik,
Suçluyu ararsak; biz bize ettik,
Sonunda üç arşın beze meylettik,
Onu da biçerken, gördü dostlarım.

16 Ekim 2014 Mustafa USTA