Dostlar Ürüyen Ürüsün Şiiri - Zeki Günay

DOSTLAR ÜRÜYEN ÜRÜSÜN

Dostlar ürüyen ürüsün,
Allah der bırak yürüsün.
Elbet bu yolun sonunda,
Ürüyen kimmiş görürsün.

Fener ışıksız gerekmez,
Hücre zindanmış farketmez.
Sen Allah'a sığın yeter,
Isıracak diş göstermez.

Düşmana ne lazım kemik,
Tavşan kanında bir demlik.
Düşman horoz olmuşsa,
Hazır duruyor yem yemlik.

Yatacaksan işte döşek,
Kimler dost kimler eşek.
Açma dost gönül yaramı,
Düşman görmesin deşecek.

Perdeyi çekmiş evine,
Abdestsiz Allah diline.
Almış Kuran-ı eline,
Okumuş kendi kendine.

Suyum yok ne gerek tasa,
Hani kanun hani yasa.
Cepte kalmadı bir tele,
Devlet soyan nerde kasa.

Dürüstü vururlar taşa,
Bakmazlar gözdeki yaşa.
Adalet varsa nerede,
Haklı öle haksız yaşa.

Değirmene taş vurdular,
Ekmek verdim de doydular.
Herkes sever göründü de?
Kalbime yılan koydular.

Normal yılan olsa tamam,
Bu yılandan korkun aman.
Zehri kalbe tesir eder,
Sürünsen de kurtulaman.

Aşık Zeki nedir halim,
Sorma kalbim insan zalim.
Her geleni dost yar sandım,
Dostum güldü vurdu yarim.

ŞAİR YAZAR= ZEKİ GÜNAY
18.10.2018