Dostlar sahnesi... Şiiri - Ersu Malkoç

günler çok çabuk geçiyor bu aralar
sanki saatimin pimini kendim keyfime göre kuruyorum
arkadaşlarımı bırakmak istemiyorum,muhabbetlerini özlüyorum
seviyorum dertleşmeyi,düşünmeyi...
her biri bir başka dünya sanki,her biri bir başka güzel,özel...
yalnız kalmayı çok severdim önceleri
tek tabanca gezmeyi,
sevmeyi,sövmeyi,
kavgalarım bile yalnızdı.
artık kopamam her halde onlardan
çünkü çok rahat hissediyorum kendimi...
sahildeki kumlar çok bayağı gelirdi önceleri,
gülme bana kağıdım,gülmede anlatayım
kumları avucumun içine alırdım
tane tane olduklarını görürdüm
sanırdımki
savurdummu her birini biryana ayırabilirdim birbirinden
ama ne ben,ne rüzgar,ne yağmur
onları birbirinden ayıramaz.
hepsi bir diğerinin aynısı
hepsi koyun koyuna
birbirlerine sarımışlar
tıpkı sevdiğime sarıldığım gibi...
onların dertlerini düşünürüm kimi zaman,
pek çaresi olmazya bizim dertlerimizin.
açarız dertlerimizi ortaya
her birimizin heybesinden bir dünya dert.
hep olmayacak şeyleri severiz biz....
belkide hep aynı kızlardan hoşlanırız
ama açamayız birbirimize,
hiç birimizinde yengesi olmaz.
bazıları ellerini bizden çabuk tutmuş olmalı.
sevdikleri kollarında.
bizi sattıkları tek zaman
sevgililerinle beraber geçirecekleri saatlaerdir.
gerçi biz sevdiğimizlede,sevdiklerimizi konuşuruz,
yani aslında ayrılmayız birbirimizden...
çoğu yönümüz farklı olsada
aynı sigarayı içer,aynı şiirleri severiz.
atsız hocayı okumuyan yoktur içimizde.
aynı fikre inanırız,
pek inandığımız gibi yaşamasakta, deriz bazen
kavgamızı bile kendimizle yaparız işte,sataşırız birbirimize saatlerce...
katran karası nikotinli gecelerde...
anlatabilyormuyum bilemem
çünkü kendim bile anlayamadığım şeyleri
söyleyebiliyorum bazen.
bende böyleyim işte kabullen kalemim,
anladım kırıldın bana
sende benim bir parçamsın,kağıdımda.
sizleri ne zaman unuttum ki,
her günümde siz vardınız
bana en vefalı yardınız...

04.06.2000