Dostlar Ne Çare Şiiri - Mehmet Cihat Üstün

Gün yüzü görmeyip fâni dünyadan
Göçüp gideceğim dostlar ne çare
Umuttan hevesten nice hülyadan
Geçip gideceğim dostlar ne çare

Efkarım bürüdü dağı hem taşı
Kaybettim çileyle dolu savaşı
Bunca dert üstüne bir de gözyaşı
Saçıp gideceğim dostlar ne çare

Siyaha kesilmiş her köşe bucak
Oturmuş göğsüme sanki boğacak
Yüklenip ne varsa kedere kucak
Açıp gideceğim dostlar ne çare

Kanlı gözler teslim aldım uykumdan
Solgun tırnaklarım erir korkumdan
Kendimi koparıp kendi ruhumdan
Kaçıp gideceğim dostlar ne çare

Nefesim ateşe verirken şehri
Figanım dağ yıkar taşırır nehri
Feleğin tasından bin türlü zehri
İçip gideceğim dostlar ne çare

Gönül bahçesinde kurudu gonca
Sözlerim dağlanmış dilimde kanca
Ömür tarlasından sararmış yonca
Biçip gideceğim dostlar ne çare