Dosta Mektup Şiiri - Yılmaz Öztürk

Nice niceler varki harap oldu gönül selamsız
Ağaçlar bile kurudu su versen de manasız
İstediği su değildir su veren el olursa samimiyetsiz
Sunsada abı hayat hüzünlü gönlümüze kifayetsiz

İlk akşamda merhaba sadece dildemiydi ey dost
Tebessümünden ayrıldık neden canıma edersin kast
Gül yüzünde değiliz manaya vuslat bulmak maksat
Yoksa dostluğumuz Mecnun'dan geçip oldumu Ferhat

Uzattığında ellerini yüreğime bir huzur salınır
Şimdi tebessümden geçtik asık surata hasret kalınır
Gözlerinde bana ışık sönmüş sorular cevapsızdır
Kusur var ise yaşına bakmadan özür bize yakışır

Dileriz elbet seni kazanacaksa bu yürek seni özler
Ellerim ellerinden dostluk şarabı bir serap bekler
Sen yoksan dost Yılmaz sensiz bu hayatı neyler
Ellerim semada kalbim duada seni Allah'tan diler