Dosta Mektup Şiiri - Mesut Çiftci 2

Üzülme düştüm diye,
Düşmeden öğrenemezsin yürümeyi,
Yürümeden gidemezsin uzaklara
Ve ancak uzaklar öğretir sevmeyi…

Yaralarının kanamasına aldırma,
Kanamadan kabuk bağlamaz hiçbir yara.
Kabuk bağlamadan yaraların, iyileşemezsin unutma
Ve yaraların olmadan öğrenemezsin insan olmayı.

İncitmeden yaşayabilirsin belki,
Ama incinmeden yaşaman imkânsız,
Muhakkak kanayacak bir yerlerin
Ve muhakkak yaralanacak kalbin.

Sargı bezi ve merhem ararsan,
Yaralı yerlerine kalbinin,
Geriye bakmayı bilmelisin,
Geride bıraktıklarını görmelisin.

Ancak zaman ilaç olur sana
Ve ancak zaman kabuk bağlatır yaralarına,
Sıcağıyla hissetmediğin acıları,
Ancak zaman verebilir ve unutturabilir sana.

Acıları da olmalıdır insanın,
En az sevinçleri kadar,
Yoksa ne insan olabilir insan
Ne de insanca yaşamayı öğrenebilirsin inan.

Ne durumda olduğun değil,
Ne kadar umut ettiğindir önemli olan.
Umudu yoksa insanın,
Yarası olmasa da yaşayamaz inan.

Şimdi… Sevgili Dostum…

Üzülme düştüm diye,
Düşmeden öğrenemezsin yürümeyi,
Yürümeden gidemezsin uzaklara
Ve ancak uzaklar öğretir sevmeyi…