Dosta Gider Şiiri - Cihan İşcan

Özlem bedenimde soguk bir ter oldu,
hasret gözümde yaş.
Kaybedilmiş umutlarım,
ıssız kalmış yarınlarım ve yanlızlıgım...
Hoyrat bir rüzgarın pençesinde savrulup gidiyorum
çırpınmalarım beyhude.
Tutunacak bir dost arar ellerim,
hasret türküsü söylerken yüreğim,
kan damlar kalemimden kan.
Sonra öksüz bir çocuk misali yanlızlıgıma tutunurken,
titrek ellerimle ölüm sesizligimde,
seni aradım seni be hey dost.
Sevemedik ki biz seyyar sevdaları satılık aşkları
tek sermayemizdi dogrulugumuz olsada hep eksi bakiye.
Be hey hayat sana mı veryansın etsem kimsesizligime mi?
Bırak yakamı desem silksem seni yakamdan bıraksan beni
dosta aksam sesiz bir su gibi.
Ya zaman dursun ya da hasret,
ya ömür bitsin ya da gurbet,
ya ben gideyim dosta ya dost gelsin bana.
Sogudu bedenim taşa döndü gönlüm,
hasrete alışamadı dondu gönlüm.
İçimdeki çıglıklar sagır etsede kulagımı,
gözlerim seni ararken kör olsada,
umutların seni beklerken kaybolsada,
bitmez bu sevda bitmez bu roman,
seni arar seni sorar be hey dost bu naçar yürek.
Bilemedik be dost dünya yalan hayatsa başlı başına bir palavra.
Düştük yollara vardık kayıp kentlere sıgındık taş kalpli yüreklere,
galiba yine yanlış yaptık be dost.
Bunca yanlış içinde dogru olan ne?
Bulamadık be dost yine kaldık ortalıkata.
Yanlızlıgımı gördüm gözlerinde
düşlerimdeydin hep düşlerimde
sende mi yanlız kaldın be dost?
Bitmez bu türküler,dost söyler yine aynı ahenkle sevdasını;
zincirlesede bizi namert,
yalın ayak kalsakta,
son nefesimiz olsada
bu devran böyle dönmez
bu sevda burda bitmez be dost.