Dost Yürekli Dev Çocuk Şiiri - İhsan Bozkuş

Hayat bilinmez bir patikadır dostum
Adımlar gülüşlerin panzehiri
Zaman nazlı bir nehirdir
Aktıkça ütopyan aşınır

Turnalar küser,
Selamlar bir tenhalığa dökülür
Yürek soyunur gülüşlerinden
Aynalar soluklaşır
Yüzler eskir
El olur insan kendine
Ama sen eskimiyorsun dostum
Beklenen şafağın güneşi gibi yüzün

Anlar sarılır
takvim halkasına
Renkler bölüştürür
Fedakarlar paysız kalır
yok sayılır çoğu zaman
Ne vakit bir selamın alsam
Ütopyam baharına kuvuşur

Bakışlarında seyre daldım
güneşin doğuşuna
Semanın yalınlığına
Nemruttan daha yakın bir yerde
Eyüp’ün mirasıdır sabır
Sabrın mirası sen

Küçeler salçalı ekmekle büyüttü yılmazları
Yılmazlar Feridelerde platonik sevdaları
Sen ise küçeli şehirler büyütün
Kavuşmaların mahçupluğa ezilmediği
Çocukların şekerleri bölüştüğü şehirler

Sen gibi
Kimseler kulaklarını gözlerinde taşımadı
Ve kimseler dilinde de yüreğini
O yüzden dili çözülür insanın
Dökülür derinliklerimizdeki sırlar
Soluklarımız susmanın sokağına vardığında
Nehirlerin akşamüstü serinliği
başlar bakışlarında
Sözleri umuttan ısmarlanmış
acıyı eskiten türküdür sesin

Sayki diyorum
Bir selamın değmezse
apseleşmiş ömrüme
İnleyişler isyana dönüşür
Heyelanlar düşman kesilir
yamaçları devirir üstüme
Bir serçenin çaresiz yoksulluğuna
paydaş olmanın zorunluluğu durur eşikte
Kasırgaların yerleşiğe geçtiği
kıyıya dönüşür hayat
Tırnaklar ihanet eder ana yurduna
Adımlar yara alır,voltalar yarım
Kardeşlik yetim kalır

Hayat bilinmez bir patikadır dostum
Adımlar gülüşlerin panzehiri
Zaman nazlı bir nehirdir
Aktıkça ütopyan aşınır

Ama ne vakit
yoldaşlığın eklenirse güzergaha
tanıdık bir masumluğa dönüşür patika
Nazlı nehir gelinliğiyle
akar yüreklere
İçtenliğinle ipek şallar örülür
dostluğun selvi boyuna
Siyahlar teninden soyunur
beyazlara varana kadar
Ceviz dallarında kokular damlar
daralmışlığın tavanında
Bütün yurttaşların
çocukluk hırkasına kavuştuğu
huzur denilen bir yurtsun
Dost yürekli dev çocuk