Dost Yürek Şiiri - Metin Hanlıoglu

DOST YÜREK
Yarım bir ömrün mıhlanmış sukûtu,
Aymaz sokaklarında berduş şehrin.
Ayaz yudumlarken kaldırımlarında,
Sehven düşülen güne asılmıştı kaderim.
İlmek insafsızdı,
Urgan yağlıdan da öte…
Beton duvarların cinleri,
Cirit atıyordu kara bahtlı tepemde.
Günahlarım deli küheylanın ayakları altında,
Şeytanına lanet okuyordu inlemeleri arasında.
Yüreğimde sakladığım tek bir kıvılcım,
Can çekişiyordu hayatın kirli yakasında.
İsyanlarım dökülmelerin encâmını ölçerken,
Bir yandan da söyleniyordu zalim kadere.
Zalimin davasına harcanan yetim,
Bahtsızlığını vuruyordu yerden yere.
Çok şey istememişti ki,
Tükettiği dünlerin hışmından.
Üç beş zeytin, bir lokma ekmek,
Birkaç tatlı söz,
Bir ufak tebessüm,
Azıcık sevgi,
Ve iki tane şefkatli göz.
O, ne yaptı!
Otuz yıl biriktirdiği hayallerini yırttı,
Bir celsede hergele.
Pehlivan bakışlarını uttu,
Bir zar atışının hîle kokan gölgesinde.

Ey zâlim!
Bin kere zemheri üflesende sönmeyecek,
Yüreğimde sakladığım bu tek kıvılcım.
Büyüyecek, büyüyecek,
Cennet beşiğine uyuttuğum,
Sevdamın ateşini körükleyecek.
Dost yüreğin gözünde gülene kadar,
Kara defterinin sayfalarında tükenmeyecek.
Ey dost yürek!
Artık hayat yüreğinden bana gülümseyecek.
Metin HANLIOGLU