Dost Yalanı Şiiri - Muhammet Memoğlu

Yok, mu şu yufka yürekliler!
Önce çoğalır sayıları, sayı arttıkça mutlu olduklarını zannederler.
Zaman geçtikçe acılar başlar, yorulur bedenler.
Sonra birden sayıları düşer, günden güne erirler.
Bu sefer de ‘dost’ kavramını üretirler. Farklıları seçmeye girişirler.
Lakin zaman geçtikçe onları da yitirirler.
Arkalarına dönerler ve düşünürler ki herkesten en az bir kazık yemişler.
Zavallı herifler!
Önceleri artan arkadaş nüfusları daha sonra hep azalma eğilimindedir.
Dost dedikleri de çoktandır sahtedir ama yeni fark etmişlerdir.

Kayıp sadece zaman kazanç ise sadece tecrübedir belki.
Ama yaşamın sonunda kalan tek dost yufka yürekleri gibi masum kefenleridir.
Düşünün bakalım.
Masumiyetiniz ne kadar masum yalanlar söylemekte size?
Siz gerçekten hak ettiniz mi masum bir şekilde sevmeyi, sevilmeyi ve nihayetinde ölmeyi?
Yoksa o sahteliklerin arkasındakiler nerede? Nerededir o süslü ve boyalı maskeler! ?