Dost Vurdu Beni Şiiri - Turan Tuncer

Biz, bizden dönmeyelim diye,
Dünya gece gündüz dönmekte.
Yoksa insanoğlu sadakatsiz de,
Verdiği sözünden mi dönmekte.

Dünya döner, gündüz eder geceyi
Aydınlığa çıkarıp yur karanlığını.
İnsan nasıl bu kadar zalim olur?
Karanlığa gömer, dostun ışığını.

Mevlana aşk ile dönüp, istemiş ki
Sen de bulasın dönüşün yolunu,
Kul ALLAH’ a isyan etmesin ki,
Helâk edip üzmesin hâk kulunu.

Bak ki arkana Ata’n neler yaşamış,
Toprak yurt olmuş insan sevgisine,
Bazen “Bana seni gerek seni” demiş,
Dil olmuş kâh Yunus’un ezgisinde.
Bazen sitem olup Veysel’in telinde,
“güzelliğin on para etmez
.....................Şu bendeki aşk olmasa”
Bazen de meydanlarda Pir Sultan olmuş,
Bir gülle yaralanmış
“Dost vurdu beni” dilden dökülmüş.

Sevgiyi dost’undan acıyı hâk'tan bilmiş,
Dost’tan gelene düğün bayram demiş.
Bunca güzellikten sonra bana düşen iş,
Öğrenip bildiğim, doğruyu söylemekmiş.

Kuşcu garip, gülmeyen yüzü neylesin,
Söylerse Dost acı ama doğru söylesin,
Çatal dilli riyakâr Dost’u, kim neylesin?
Gücenmem yeter ki Dost can'dan söylesin.

Alkadraz_Kuşcusu
26 Nisan 2007 İst
www.turksiirmektebi.com