Dost sevgisi Şiiri - Fahri Utkan

İnsan arkadaşını sevmeli
Dost ta dostunu sevmeli
Evet, sevmeli ama,
Nasıl sevmeli?

Garazsız, ivazsız sevmeli.
Yağmurda ıslanırken
Güneşte kavrulurken,
Yani, mevsimsiz sevmeli.

Fakir de olsa fakirliğinle,
Zengin de olsa zenginliğinle,
Muhtaç ta olsa acizliğinle,
Ama insan dostça sevmeli.

Gururlu olarak ta sevmeli
İnsan dostunu, arkadaşını
Tevazuu ile de sevmeli.
Ama gerçekten sevmeli.

Zahiri olarak,görünüşte değil,
Dostu karşılıksız, sadece sevmeli.
Olduğu gibi, art niyetsiz sevmeli.
Ona değer vererek sevmeli.

Sevmeli ki dostu. O da bizi sevsin
İçtenlikle ve dostça sevmeli,
Güven veren bir sevgi ile
Sevmeli...

Münakaşa yapmadan
Kırıcı, sıkıcı olmadan
Damara dokundurmadan
Zarar vermeden sevmeli

Müşfik bir şekilde
Kucaklayıcı olarak
Müsamahalı ve itici olmadan
Seviyeli bir şekilde sevmeli.

Dostu kara günde,
Dostu iyi günde,
Sağlıkta ve hastalıkta,
Musibet anında da sevmeli

Çocuk iken oyuncağını kırdığında,
Genç iken sevdiğini elinden aldığında,
İş hayatında sana zararı dokunduğunda bile
Dostça ve arkadaşça sevmeli.

Severken mevsimsiz sevmeli
Kışta olsa, yaz da olsa,
Sonbahar hüzünlerinde bile,
İlkbahar tazeliği gibi sevmeli.

Hasılı dostu sevmeli,
Ama sadece sevmeli.
Ve öyle sevmeli ki;
Yaratıcısı’nın hatırına sevmeli.

M.FAHRİ UTKAN - 2002