Dost Olamadıklarıma Şiiri - Adnan Şahin 2

DOST
OLAMADIKLARIMA

Bir çok kere;
Dostluğu yakaladım,
sanmıştım sizlerle.
Tam da inandırmışken kendimi;
Arkamdan yediğim,
tekmelerinizle uyanıvermiştim,
her keresinde.
Ne kadar,
yakınlaşmak için;
adım attıysam size.
Bir o kadar,
kaçtınız benden.
Gerçek dostluğu,
tatmamıştınız belki de.
Dostluk öyle;
Hile hurda ile,
art niyet ve pusu ile,
kurulamazdı elbette.
Bu yüzden;
Dost olamazdık,
sizlerle.
On iki eylül;
gençliğiydiniz hepiniz,
Tanımını bile bilmediğiniz;
Faşizm yer etmişti beyninize.
Ama atmak için;
Beyninizde ki uru,
hiç çabada sarf etmediniz.
Kendiniz için;
Var oldunuz hep.
Görmeyen,
duymayan,
düşünmeyen,
duyarsız varlıklar olup,
yaşıyordunuz her yerde.
Bal gibi de,
biliyordunuz;
sömürüldüğünüzü,
gün, gün, rezilliğe itildiğinizi.
Sıranın bir gün,
size de geleceğini.
“Aman bize bir şey olmasın da.”
deyip;
kapattınız yüreğinizin,
bütün kapılarını.
Değişmekten korktunuz,
kendinizle savaşmak;
zor geldi hepinize.
Avuttunuz kendinizi,
eşinizi,
çocuklarınızı,
yalanlarla.
Sahte bir mutluluk oyunuydu,
oynadığınız.
Geç kalacaksınız bir gün ama.
O gün iş işten geçmiş olacak.
Belki de;
çocuklarınız yargılayacaklar sizi.
“Baba sen nerdeydin? ”
“Anne sen ne yaptın? ” diye.
İşte bu yüzden
dost olamadık sizlerle.
Ama unutmayın!
Şu kalsın beyninizin,
bir köşesinde.
Kendileri için
yaşayanlar;
Ölemezler,
kendileri için bile.

1.Ağustos.96