Dost Mektupları - 30 - Dökülekaldık Yoll ...

İşte, dökülekaldık yolarda
Gamlı sevinçlerle hüzünlü gizli
Nerede çağrısız resimlerle söylenişlerimiz
Bu kaçıncıdır, saçını yolduğumuz ağaç
Boynunu büktüğümüz gül...

Yoksa yalan mıydı; hergün hergün gördüğümüz alacanlı hayaller, yoksa yalanmıydı;
şehirlerden kaçıp daha ak yldızlara düşmekliğimiz...

Ve... bozkırda at kişnemeleri
Sade bir rüzgar uğultusu
Ve hoyrat toprakla yalnızlığımız...

Hani burada çiçekler her sabah temizlenip te pırıl pırıl açardı? Hani dağlar fısıldaşırdı akşam üzerleri? Hani selamlaşırdı gelen geçen ağaçlar...
Halbuki biz; kıvılcımla azmaya yüztutmuş yalnızlıklar , burada bitecek sanmıştık...
Yine de biliyoruz ki
Ateş böceklerinden yoksun perdeli şehirlerin başladığı hiçbir yerde sen yoksun.
Ve... senin yokluğuna bizim iççekişimiz
Ve... senin yokluğunla var olan hatıralarımız...
Bak işte mırıldanıyoruz yine senden birşeyler;
Sadeliğe ve temizliğe misal aklığıyla incileri
Okyanusların berraklığı ve enginliği ile bildik,

Solmaksızlığa açan gülleri derleyen
Gülyüzlü insanları hatırladık yine...
Bulutların beyazlığı ve göklerin maviliğiyle...

Şu koskoca dünyanın bir yalan olduğunu görmezdik, ayrılığı bilmezden önce..
Arasıra dalgalarla oynaşmana göz yumardık
Ve kıvrılıp gitmene bile...
Bir zamanlar...

Seni o şehirle sarmaş dolaş gördük ya işte
İşte! dökülekaldı ellerimiz...

Ve... biz yine de seni unutmadık , unutamadık
Sen hepimizde ayrı bir alemsin işte
Yaşayıp bildiğimiz düşe sevdalı...

Şimdi;
Artık söylenecek çok söz kalmadı
Sen;
Zaman zaman hepimizde hüzünlü melodiler çağrıştıracak,
Sen;
Hepimizde çağrılı gelmezlikler ülkesi olarak hatırlanacaksın...
Yaşadıkca...

Ve...
Yollarda dost mektupları
Kan ter içinde koşuşturup duracak...


Bozkırın ortasında yalnız dikenleriz şimdi
Özümüzde güller açar, lakin
Gökyüzüne sır vermez ellerimiz...

Umudun elleridir

Hayata karşı dökülekalmışlığımız, bir şehir damla damla bitiyorken, gözlerinde

Ve... sen ey güzel dost
Ardından ağlamışlığımız ...