Dost II Şiiri - Bilal Bavli

hiç dost yitirmişliğim
olmamıştı ara sokaklarda
hiç kimseyi sormadım buz gibi kaldırımlara
kimsenin ayak izi beni ilgilendirmiyordu
hep yaşadıklarım vardı
yaşayacaklarımın arkdasında
hep bilinmeyen bir yara kanardı
göğsümün sol tarafında

ben;
senden uzakları sevdim
sana yakın olmak için
arada hiç bir engel yok inan
gel desen,
gelirim...

şimdi 'dost' diye bağırsam
sen dönüp bakarsın
binler arasından
biliyorum!

bir yerlerde hapsolmuşsun
seziyorum
ağlıyorsun, üşüyorsun.
sen yoksun
belki yitik bir çocuksun
hadi gel!
bak bende üşüyorum...