Dost Gibi! Şiiri - Seçil Karagöz

Övmeyesin sakın beni zira övgün sövgü gibi
Vermesin Allah düşmana bile dostu senin gibi

Çıkarırsın yukarıya âdeta asansör gibi
Bırakırsın birdenbire boşluğa ağır yük gibi

İlgin, sevgin ille saygın tıpkı eriyen buz gibi
Üstelik her dem sunardın sanki kırk yıllık dost gibi

Yitti özün aşağılık duygusuyla buhar gibi
Var her yerde ahkâm kesen kıt aklıyla senin gibi

Seni sana karşın hâlâ severim mecburmuş gibi
Sonsuza dek böyle sürmez ki bilirim adım gibi

Bilemez kimse her şeyi bildiğini sanır gibi
Baksa arada aynaya gördüğünü tanır gibi

Hiç fark etmez yaşın başın öğrenmede sorun gibi
Öğrenmek sonsuz bir süreç lâkin hevesin yok gibi

Israr edersin yanlışta sanki kaynak yokmuş gibi
Yanlışların burgacında boğulursun sarhoş gibi

Güzellik, incelik, etik değerler ucuzmuş gibi
Rol yapmansa bir başka hâl kendinden eminmiş gibi

Laf salatasında usta yok üstüne senin gibi
Doyurmaz ki lafügüzaf bunu bilmeyen yok gibi

Saksağansın dam üstünde sanki kazma bekler gibi
Tanısan biraz kendini derde düçar olmuş gibi

Çokbilmişlik başa bela salınan bir kılıç gibi
Keskindir kalem kılıçtan hâlin acınacak gibi

Zarardır küpüne keskin sirke dilin yakar gibi
Nevi şahsına münhasır tavırların çılgın gibi

Çıkarına köle olan nemalanmak ister gibi
Fırsat kollar başkasının gölgesinde tüner gibi

Bahsetme sakın dostluktan kuzu postunda kurt gibi
Cafcaflı laflara sanki susamışsın kanmaz gibi

Kimsin nesin hiç fark etmez unut beni rüya gibi
Fazla değer verdim sana eşin menendin yok gibi

26.11.2011