Dost Fukarası Şiiri - Mustafa Kaya Akozan

İkbal peşinde koşarken, Dostun fukarası olduk. Kastlar düşünde yaşarken Postun yüz karası olduk… Gönüller sus pus olmuş, dilleriniz yarışır, Her biriniz bir âlem olmuşsunuz be dostlar. Aranıza girince aklım, fikrim karışır, Kastlara düşmüşsünüz; astlar, ortalar, üstler. Hürriyet bol mu gelmiş garip ruhlu benliğe, Gönlü karşı çıksa da şeytanlığa, hinliğe, Biraz başı sıkışan meylediyor cinliğe. Sanki bir kumardayız, herkes çekiyor restler. İnsanlıktan, sevgiden büyük korku sezenler, Dünyanın kimyasını, atmosferi bozanlar, İnsanlığı horlayıp, vicdansızca ezenler. Siz, yıkılan ocakta ruhsuz gezen turistler. Benlikler silikleşmiş, okunmuyor künyede. Her tür mikrop türemiş cesetleşen bünyede. Gücü gücü yetene zulmediyor dünyada. İnsanlığa hükmeder en kanlı teröristler. Sevdayı satmışsınız, kalpleriniz buruşmuş. Edep, erkân, töre yok; âlim zalim karışmış, Tanrı mı oldunuz be! Başlar göğe erişmiş. Bir keşmekeş içinde parçalanıyor postlar. Ne haddini bilen var, ne sözünü tartan var. Haysiyet perdesini ulu orta yırtan var. Ne yaraya em olan, ne bir kusur örten var. Utancından meydana çıkamıyor dürüstler. Gurbet ele gidince sorarsınız ya onu. Hani dara düşünce ararsınız ya onu. Sevgili niyetine sararsınız ya onu, Yüzleri ağartırdı içten olsaydı jestler. Dünyayı cennet yapıp bey gibi yaşasaydık Yanan ile yansaydık, donanla üşüseydik. Kıyamet mi kopardı bir sevda taşısaydık. Mutluluk uçağına kucak açardı pistler… İnsanlığın mayası sevgi ile yoğrulur. Sevgiye kast edenler cıvıklaşır, eğrilir. Dostluğa sadık olan gurur ile doğrulur. Dostluk bir dost özlüyor nerdesiniz a dostlar. MUSTAFA KAYA AKOZAN