Dost Elleri Şiiri - Osman Eroğlu Osmaniye

Suyunu çıkarırdın taşın
Hikmet ellerde mi idi?
Korku nedir bilmez,
Bileğin bükülmez,
Hiç devrilmezdin.

Gördüğünden korkmaz,
Gözünü budaktan sakındırmaz,
Gözler senden kaçırılırdı,
Gönlün çok yere konar göçerdi.
Mecliste dosttun,
Kavgada mert,
Puştluğu da bilmezdin.

Alışkanlıkların vazgeçilmezdi,
Yar gibiydi, yabana atmaz
Yanından ayırmak hiç istemezdin.
Sevdalıydın.

Ehli sayılırdın,
Dost bulamadıkça,
Çekerdin ciğere,
Sarılırdın dumana
Annenin çocuğuna sarıldığı gibi
Sarmaşık gibi,
Sardı vücudunu nikotin,
Damarlar tıkandı
Parmakların, yüreğin
Yangın oldu, alev oldu
Köz oldun yaktın sevenlerini.

Çare yok,
Parmaklarlın ucu kesilecek dedi,
Doktor.
Kesildi parmaklar,
Bastırılmış duyulara eklendi
Acılar kesildi.

Geçmiş geçmişte kaldı
Duman yoktu
Aydınlanmıştı ortalık
Gözden pusu gitmiş,
Çıplaktı eller.
Sızı vardı geçmişten gelen
Çıplaktı eller,

Ufka bakan bir çift göz
Dost mu bekler maziden
Gerçeğinden dost.
Yarı açık eller semada
Ellerini dostlara feda etmişti.
Baktı kendine
Göğe kaldırdı gözlerini
Feda olsun sana gerisi
Feda olsun.