Dost Eli Şiiri - Yüksel Güney

Dost Eli
Bülbül figan eder kaktüs dalında,
Türlü dertler vardır ahuzârında,
Bu yıl güllerine kuzgun dadanmış,
Matem var bülbülün gülizârında...

Ötme bülbül ötme, dumanlı dağın.
Viran olup gitmiş kurumuş bağın,
Bak gelip geçiyor çocukluk çağın,
Kıymetin kalmıyor kul nazarında...

Katar katar gelip gitti dost el’i.
Kimisi şakiydi, kimisi veli.
Ancak Mevlâ bilir sonu evveli,
Belki huzur bulursun mezarında...

Tutuşur ateşin, tutuşur har’ın,
Yanarsın yanarsın tütmez buharın,
Karakışlar bitse, gelse baharın,
Yeni dertler başlar hep hazanında...

Sevdalara düştü divane gönlün,
Acı çeke çeke tükendi ömrün,
Kılavuzu oldun sağırın, körün,
Kalbini dağladın dert kazanında...

Ozanlar, şairler senin adını,
Zikredip aldılar aşkın tadını.
Senelerce gül’e olan sevdanı,
Süsleyip sattılar aşk pazarında...