* Dost Deyince * Şiiri - Gülşen Şenderin

Ben severim lâlelerin ovaları süslemesini
Ben lâden çiçekleriyle mağrurluğu tanıdım
Sarı çiğdem sarı papatya heyecan yüklemlidir
Sarı azgan çiçekleri bu hayatın ikili aşamasıdır.
Mersin ağacının yaprakları sık ve hep yeşildir
Kardeşlerimin eskimeyen arı sevgilerinin sembolü
Ben severim çam ağaçlarının yurdumda bekçiliğini
Servilerin sevilerle yârenlik türkülerinde uzamasını
Karşılık beklemeden yaşama siper oluşunu doğanın
Yağmur dağıtacak yüklü bulutlar düşlerim öbek öbek
Yaylaları beyaz beyaz şenlenen kavalda gezerim
Tüm özlemlerimin ezgilerimin o saf yalınını resmeder.
Çobanın sürüsüne çomarın sadakatine hastayım.
Ben güneşi gözleyen yeşile toprağın analığına
Şahidim,suyun hiçbir engel tanımadan bağlılığına
Kayaların rüzgârlarla şarkı söylemesini dinlerim
Bağlarımda aşkla öten şeyda bülbülleri severim
Başak başak sevinç yaşları dökerim harmanda
Düven üstünde dönerken annemin gençliği hasat hasat
Ben doğaya hayvanlara ve insanlara hastayım
Dostluğun hasını, karşılıksız verinin ki adı aşktır
Büyüttüğüm deryada susuz toprağımda, ki şevktir
Azim azim yaşadım öyle yetiştim bu güzelliği bilirim
Boy boy sarmaşıklar gibi göğe eren sürgünlerde
Mavinin yeşilin alın sarının morun beyazın ve karanın
Ebem kuşağını aşan tüm renklerin tonlarında açan
Gönlü severim.Umut bohçalarının sandık sandık
Naftalin kokularında bazen suskun bazen taşkın
Nakışlarını severim renk renk emek kokan desende
Bir yaşamı anlatan bir gizi saklayan cömertliği
Severim dostum dost deyince:
Dostluğun eski dostluklarını anımsadıkça.