Refika Doğan-Antalya 30 Kasım 2014
O’ nu ilk kez 2003 yılı sonlarına doğru,“antoloji.com” sitesinde Mustafa Ceylan hocanın kurduğu “Antalya Güllük” grubundaki hece şiirleri ve atışmalarıyla tanıdım. Bu paylaşımların üzerimde bıraktığı etkiyle sitedeki kişisel sayfasına yönelip, yazdıklarını okumaya başladım. İçlerinde bir şiiri vardı ki, beni can evimden vurmuştu. Rahmetli eşine yazdığı duygu yüklü mısraları hakikaten de yürek yakıcıydı. Beni gözyaşlarına boğan bir iki şiirine yorum yazarak, sessizce geldiğim sayfasından yine sessizce ayrıldım. Tanıma derecem bu kadarla sınırlıydı. Bu yorumların üstat tarafından ciddiye alınacağını ve bana bir şekilde döneceğini elbette ki bilemezdim.
2004’ de, yine Ceylan hocanın kurduğu “Radyo Güllük ” adlı internet radyosunda yollarımız kesişti. Radyonun dinleyici istek panosu üzerinden (Ceylan hoca, Harun Yiğit, Sabit İnce, Rasim Köroğlu, Ozan İrşadi, rahmetli Ramazan Kurt, Âşık Kazanoğlu gibi dostlarla) irticalen yapılan atışmalar göz ardı edilecek gibi değildi. Üstadın o panodan yansıyan duruşu son derece dost canlısı, seviyeli ve doğaldı. Tabii, bu atışmalara katılamıyordum ancak, radyo panosundan yayındaki arkadaşlarımıza ve dinleyici dostlarımıza hitaben yazdığım kısa ama özlü söylemlerle eşlik ediyordum.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta