Dost Dediğin Şiiri - Hadi Önal

Dost dediğin; dost yüreğin sesini,
Uzaklardan hissederek, gelmeli.
Dost dediğin; dost kokan nefesini,
Canda açan gül kokusu bilmeli.

Dost dediğin; dağ olmalı anında,
Duruşuyla sana güven vermeli.
Dost dediğin; dar gününde yanında,
Seni kendi bilip kendi görmeli.

Dost dediğin; kederini, yaşını,
Mendil olup sildirmeli, silmeli.
Dost dediğin; sıkışınca başını
Okşamalı, güldürmeli, gülmeli.

Dost dediğin; hem sırdaştır hem yoldaş,
İlmik ilmik cana huzur örmeli.
Dost dediğin; dal ucunda olsa aş
Omuzlayıp derdirtmeli dermeli

Dost dediğin; cana candır, cânandır,
Onun için tâ yürekten sevmeli.
Dost dediğin; onmaz derde, dermandır,
İnanmalı, yüceltmeli, övmeli.

Dost dediğin; çıkmazlarda, boşlukta,
Sabır ile yola halı sermeli.
Dost dediğin; sıkıntıda, yoklukta,
Ekmek bulup katığını sürmeli.

Dost dediğin; gelecektir, umuttur,
Gönül gözü ona «yarın» görmeli.
Dost dediğin; ufukta son huduttur,
Varlığıyla can huzura ermeli.

Hadi, yeter! Dost tanır dost olanı.
Dost dediğin; yaşatmayı bilmeli.
Dost aynadır, ayna bilmez yalanı.
Dost dediğin; dostu için ölmeli.