Dost Dediğin Şiiri - Fırat Çandır

Karanlık ve savunmasız bir sokakta
Pusuya yatırılmış ve ölüme güdümlü
Susturulmuş iki beyaz martı çığlığı
Dörtlük iki notayla katledildi yarınlar...

Oysa günlük güneşlik yaşıyorduk
Çat pat atıyordu yorgun yüreğimiz
Fısıldayarak inliyordu dudağımız
Fikirlerimizi avutuyorduk koynunda...

Hunharca bir cinayete kurban gitti
Kaza süsü verildi ölü sevdalarıma
Kızılcık şerbeti deyip geçiştirildi hep
Kana susamış bulanmıştı yollar oysa...

Fitili ateşlenmiş sarı bir çiçek yaprağı
Pimi çekilmiş hüzünlü sert el bombası
Yar’ine koşan ateşli şarapnel parçaları
Nefesini yutmuş kör kurban aşıklar...

Cılız bir bakış yeşillenir gözlerinde
Gözbebeğinde çıkan yangına inat
Avluya serilir tüm kin ve nefretler
Seçimle ölümler beğenilir içinden...

Karanlık misafir olur gündüz vakti
Çöker hayatının en ücra köşesine
Korkulu bir samimiyetle sarılırsın
Avaz avaz susturulur feryatların...

Ufuklar daralır sıkar artık gövdeni
Tek başına ölesin gelir birdenbire
Kör kurşunlar oynaşır kafanın içinde
Sarılır ve uzanırsın soğuk taşlara...

Tek başıma kendim planladım
Zaman ayarlı ve parça tesirli
Belirli çap ve ebatta kurguladığım
Bu aşktan habersizdi kaderim...

Canımı acıtıyor hayat denilen şey
Bu çektiklerim elimden alıpta zorla
Yaşatmadıklarınızın cezası mıdır
Mükafatı ne olacak cehennem mi...

Eski dostun yalnızlıktır kapını çalan
Sen onu terketmişsindir kimler için
O geri gelmiştir hiçbir şey yok gibi
Böyle olmalı sanırım dost dediğin...