Dost Dediğim Şiiri - Serkan Erkan

Yine sokaklar ıssız ve karanlık.
Yüreğimde şimşekler çakıyor,
Acıyla yere düşen her damla,
Sanki, sanki acımı paylaşıyor.

Ve parçalıyor içimi yağmur.
Akan her damlada kan tanecikleri,
Artık bitsin bu işkence dur!
Yağmasın artık yağmurlar ve akan kan tanecikleri.

Yürüyorum durmaksızın sokaklarda,
Bir yanımda park, bir yanımda eski dost Marmara,
Sanki özgürlüğe uçuyordu martılarda,
Sesleri bir çığlık gibi kopuyordu gönül yaramda.

Martılarda küsmüştü bana,
Gidiyorlardı ardına bakmaksızın.
Durun! Bağırıyorum avazım çıktığınca,
Kim duyar ki seni, bu dünya batsın,
Batsın bu dünya…

Ve yağmur durdu!
Acımıyordu artık gönül yaram.
O an bir umut doğdu,
O umut benim sevdam.

Sevdam bir kor gibi,
Yakıyor sanki içimi.
Ufukta güneşim aydınlığı,
Ve Marmara bana yine kucak açtı.

İşte yine geliyor,
Endamı içimi titretiyor.
Gözlerinde ela bakışı,
Beni ölesiye cezp ediyor.

Yaklaşıyordu her saniyede,
Ve tekrar karardı İstanbul.
Bu sefer oydu aldatan iskelede,
Oysa ne kadar ümitlenmişti bu günahkâr kul.

Şimdi gerçekten kör olduğumu hissettim,
Kördüm, çünkü bu güzeli işlettim.
Layığımı buldum,
Bir gülüm vardı, işte onu soldurdum.

Boğazım düğümlenmişti,
Gözlerim kenetlenmişti,
Ne duyuyor, ne konuşuyor, nede görüyordum artık,
Eski dost geliyorum, yine aç kucağını artık.

İşte hayat gerçekten karardı,
Çünkü oda beni aldattı…