Dost Dayağı Şiiri - Ali Muhtar Tiftik

Kimi, ekmek diye mideye derman ararken,
Kimi, yama diye bedene ferman ararken
Herkesin noksanı duasıydı, öyle gördü beni
Ben en çok dayağı dostlardan yedim dostlar!

Biri lokma ol diye dövdü, diğeri yama diye,
Biri nakit ol dedi dövdü, diğeri senet diye,
Biri işimsin dedi dövdü, diğeri sevdiğim diye,
Ben en çok dayağı dostlardan yedim dostlar!

Konuştum dövdüler, sustum yine dövdüler,
İşine gelince övdüler, gelmeyince sövdüler,
Kiminde sevip yaşattı, kiminde öldürdüler,
Ben en çok dayağı dostlardan yedim dostlar!

Ağlarken gizlice sızladı içim, ama güldü dışım
Ağlarken görünmemek adetimdi, oldu işim
Sızılar hem dert hem de derman oldu bana,
Ben en çok dayağı dostlardan yedim dostlar!

Kimse bilmedi halimi, göremedi kimse beni
Bir can var ki o hariç, O’da bildirmedi kendini
Ben farkında değilken O’ydu içiren aşk şarabı
Ben en çok dayağı dostlardan yedim dostlar!

O’ydu dost dediğim döven, O ki benden içeri
Girmediki çiksın benden, çıkmadı ki girsin içeri
Uzak kalırsan döver, bilip yaklaşsan yine döver
Ben en çok dayağı dostlardan yedim dostlar!

Kiminde bana arkadaş, kimi de dost oldu övdü
Kiminde yabancıydı, kimi de sevgili oldu dövdü
Sevildim mi dövüldüm mü bilemedim şaşırdım
Ben daima dayağı O dosttan yedim dostlar!
Ben bütün dayağı kendimden yedim dostlar!
Almuti