Dost Bildiklerim Şiiri - Fitnat Yılmaz

Kalmadı kimseye zerre güvenim
Hep sırtımdan vurdu dost bildiklerim
Olmamış yürekten candan sevenim
Tam ortadan kırdı dost bildiklerim

Hatır için vefa için yoklanan
Her seferde üfürükle aklanan
Kötü günde köşe bucak saklanan
Yüreğimi yordu dost bildiklerim

Yolun yarısında yoldan sapanlar
Çıkar kokusuyla yola kopanlar
Haramla yalanla bina yapanlar
Türlü çorap ördü dost bildiklerim

Yüze gülüp arkadan iş çeviren
Bir vuruşta tüm çamları deviren
Su bendini hep yönüne eviren
Muradına erdi dost bildiklerim

Güvendiğim dağa yağınca karlar
Kapandı yollarım içerim darlar
Bir yangın ki canda yüreğim harlar
O ateşte kor du dost bildiklerim

Kendi alemimde durup kalmışım
İmkansız hayale düşe dalmışım
Görünce gerçeği artık salmışım
Bir uçurum yar dı dost bildiklerim

Müjganımda tonla gözyaşım saklı
Müsebbib olanlar neden hep haklı
Çirkeflerin çöpü onlara paklı
Hünerleri serdi dost bildiklerim

Ebruli dalgalıydı şimdi duruldu
Bu hayat yolunda artık yoruldu
Bir hain pusuda kalpten vuruldu
Fermanımı verdi dost bildiklerim
Fermanımı verdi dost bildiklerim