Dost Bildiklerim Şiiri - Kadri Kırmızıtaş

İnanın onlardı dilimdeki ilk hecem
Seneler senesi dost bildiklerim
Ne zaman başıma bir hal geldiyse
Hissedip kaçtılar dostbildiklerim

Sanırsın kimi bahar kimisi yazımdı
Öylesine severdim hepsi iki gözümdü
Efkarım da sazım gül kokulu yazımdı
Düşünce kaçtılar dostbildiklerim

Korkar oldum insanlara dostum demekten
Sofraya oturup bir lokma ekmek yemekten
Kimseye güven kalmadı candan yürekten
Beni başka ettiler dostbil diklerim

Meydana çıktıkça gerçek çehreler
Boşuna geçmiş anladım bütün seneler
Kolumdan tutup benimle yürüyenler
Kollarımı bağladılar dost bildiklerim

Korkar oldum bana dostum diyenden
Yoka kaybolan varı ıkınarak yiyenden
Ne onlara güven kaldı nede başka birinden
Yalandan ağladılar dost bildiklerim

Hani nerde dost dost dedikleri o güzel insan
Beni görünce biri düz kaçtı birisi yan
Bu nasıl insanlık bu nasıl iz an
Beni benden ettiler dost bildiklerim

Gönlüme açtılar onulmaz yara
Gözümden yaş akıttılar ardı sıra
Anladım gelmiyor dostlardan vefa
Allaha havale ettim dostbil diklerim

Şu koca dünyada bir türlü bitmedi çilem
Kime dost dedimse düşman çıktı nereden bilem
Felek ne bıraktı ağlayam nede koydu gülem
Ne desen konuştular arkamdan dostbildiklerim