Her zaman güvenle gönül verdiğim,
Srrımı açtığım,hep güvendiğim,
Şimdi çok kırılmış olan benliğim,
Param parça etti dost bildiklerim.
Ben doslara güvenmiştim dağ gibi,
Dostlar beni budadılar,bağ gibi,
Ben ölü gezerim dostlar sağ gibi,
Dünyamı kararttı dost bildiklerim.
Bir ömür boyunca dostluğa yazdım,
Bu oyunları ben ilk baştan sezdim,
Ben zaten eziktim hepten ezildim,
Beni taşa çaldı dost bildiklerim.
Bahar geldi dağ taş çiçekler açtı,
Gönüller ah çekti yürekler coştu,
Dost diye gittiğim her yer bom boştu,
Beni hiçe say dı dost bildiklerim.
Kayıt Tarihi : 28.2.2012 10:34:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Nasıl yaşar onsuz insan?
Dosta muhtaç küllü ins, can!
Hası yoksa; zindan şu han!
Bana acil bir dost lazım!
Çakma değil has dost lazım!
(Devamı sayfamda)
Saygılar hayırlı çalışmalar.
TÜM YORUMLAR (4)