Dost Bildiklerim Şiiri - Sabiha Özbe

Gamlar kederler çöktü, beklenen gün büyüktü
Bak belim kamburlaştı, günah üstüme yüktü
Korku ümit kafamda, beklenen gün büyüktü
Hanenin hükümdarı annem bırakıp gitti

Ne oldu bilmem mutlu günler mazi oldu
Çok sevdiğim insanlar kalbime mühür vurdu
Kiminle dertleşiyon duvarlar anlıyordu
Kederim gitsin dedim, dost bildiklerim gitti

Kalplerine kar yağdı uzaktan bakıyorlar
Şeytan aldırman dedi Kabeler yıkıyorlar
Hayır yanalıyorum gözlüğümde buhar var
Tatlı hayeller kurdum, rüzgar süpürüp gitti

Artık solgun açıyor gönlümdeki çiçekler
Bir pencere açmaz ki sevgiyi bilmeyenler
Şimdi samimi değil haz duyduğum o sesler
Gönlümde yer var iken kapıyı çarpıp gitti

Kalp kapım açık durur herkese bir yer vardır
Girmesini bilmeyen sahrada olsa dardır
Hücreler yenilense karanlık gece aydır
Aydınlığı karartıp ışığı söküp gitti

Bilmezsin hüzünümü dağlara dar geliyor
Reyhanlarım kuruyor bir sevgi yollamıyor
Gizemli bir hastalık her dosta denilmiyor
Yakınım canım dedim, anlamam dedi gitti

Haksızlığa haykırdım nefsime ağır geldi
Anlayın dostlar dedim nefeslerim tükendi
Dertlerim Uhut dağı bedenime yüklendi
Bir nebze taşı dedim, hayır deyipde gitti

Tek tek silinip gitti gül bildiğim dikenler
Geceler beni dinler bilmez karşımdakiler
Ben seni çok dinledim niye bu ikilikler
Bir pencere aç dedim katıran sürüp gitti

Gönlümde taht kuran o değerli dostlarım
Sen artık yoksun diye nasıl ismin yazarım
Ben seni bekler iken miras geldi azarım
Biz anlamak gurbeti kültürü deyip gitti