Dost Bildiklerim. Şiiri - Aşık Korhani

Gene yüreğimi, bir efkâr bastı.
Beni benden çaldı dost bildiklerim.
Ben selam gönderdim o selam kesti.
Beni benden çaldı dost bildiklerim.

Göz dikmedim ekmeğine aşına,
Yalan ile dostlar çıktı karşıma
Yağmur gibi yağdı taşlar başıma.
Taşa tuttu beni dost bildiklerim.

Cefa çeken miyim, cefakar mıyım.
Dostta çile veren, ahuzar mıyım.
Yüce dağ başında buzul kar mıyım.
Eritip yok etti dost bildiklerim.

Ben mi sitemkârım dost mu boşladı.
Gönülde ayrılık hüznü başladı.
Kimisi divane, dedi taşladı.
Çok vefasız çıktı dost bildiklerim.

Vefasız dost, hiç bilmiyor cevheri.
Don tutmuş akmıyor gönül kevseri.
Kimi mecnun dedi kimi serseri.
Deli etti beni dost bildiklerim.

Kimi can evimde desise kurdu.
Kimi gammazladı, kimisi vurdu.
Kimisi çekildi hep geri durdu.
Yaraladı.beni. dost bildiklerim.

Dost diyerek, ekmeğimi bölüştüm.
Kimi için soysuzlarla görüştüm.
Hançerlenip bir mazluma dönüştüm.
Karaladı beni, dost bildiklerim.

Dost beni düşürdü bu ahuzara
Kimileri için çekildim dara.
Açıldı gönlümde iyolmaz yara.
Dara çekti beni dost bildiklerim.

Kimileri, jurnal etti paşaya.
Kimileri altın dedi maşaya.
Kimisi, çekilir sandı köşeye.
Maşa sandı beni dost bildiklerim.

Korhanim el değme yaran çok kanar.
Doğru söz söylersin dost seni kınar.
Od düştü içime yüreğim yanar.
Yakıp kül eyledi dost bildiklerim.

Aşık Korhani / 16.02.2004/NİĞDE