Dost Bildiğim Şiiri - Halil İbrahim Şahin

Kan, hısım ve akrabam değildin,
Irkımdan, memleketimden hiç olmadın.
Dinimiz bir, dillerimiz aynı olmadı,
Çünkü ben seni dost edindim.

Karanlığa düştüğünde yoluna ışık oldum,
Hastalandığında yarana merhem oldum,
Gönlün daraldığında esen rüzgârın oldum,
Çünkü ben seni dost edindim.

Hüzünlerinde gözyaşlarını silen annen oldum,
Daraldığında dayandığın baban oldum,
Sırrını anlattığın kardeşinden öte oldum,
Çünkü ben seni dost edindim.

En mahreminle seninle bir oldum,
Gönül şehrinde beraber dolaşır oldum,
Dertlerini kendime dert bildim
Çünkü ben seni dost edindim.

Gözyaşlarımız aynı olukta aktı
Harçlıklarımız aynı cepten çıktı
Bir simidi seninle yarıya bölen olduk.
Çünkü ben seni dost edindim.

Düşmanlarını kendime düşman
Dostlarını kendime dost
Hüzünlerini ve mutluluğunu üzerime alan oldum
Çünkü ben seni dost edindim.

Ey gönül dünyamı tarumar eden dost,
Ey karanlık gecelerde beni yalnız bırakan dost,
Ey uykularımı ve rüyalarımı bölen dost,
Ey ihanetinle unutulmayan dost,
Çünkü ben seni dost bildim.