Dost Aralığında Konuştuk

Aslında beni yokluğun sefaleti konuşturan
neden yoksunsan onun sefaletindesindir ya hani
bakarsın ananın yokluğu incitir seni yoksa acınacak haline şefkati
bakarsın babanın yokluğu incitir seni okşayacak başını elleri yoksa
elim bahçemin güllerin dokunuşlarında gözlerim onların muhteşemliğinde
gönlüm ise yanımda olmayan sıcaklığın hasreti
gündüzüm bir gülün bakışında ki hasrette gizli san ki
gece olamayan sabahlarının , zifir karanlığına gebe yatağım yorganım soğuk yine
bu gün yolum baba ocağına düştü bakındım sağım soluma hani derler ya
mal mülk toprak, var da var ama bende olmasını istediğim yok
bir yanım eksik ve soluk, bir hüzün çöktü içime, anlamadım bile zamanı nasıl geç ti
dönüş yolu minibüs de buldum kendimi, öyle yoksundum ki anlatamam içim acıdı be
nedensiz, sebep siz sanki ama, tek bildiğim bir yanım eksik sanki, bunlar geçerken içimden
bir dost aralığında arandım, gayri ihtiyarı döküldüm biraz içimin sıkıntısını
oda benden sanki az farklı, oda anadan yetim babadan öksüz,onun da ben gibi bir yanı eksik san ki
beni rahatlatmaya çalışmasından belli, yoksunluğundan mutlu gibi dökülüyor dilleri
ama bir tebessüm sardı bizi, bana da iyi geldi bir dost aralığında aranıp sorulmak san ki
ama, diller tebessüm eden yüzün arkasında ki ağlamakları çağrıştırıyor, öylede belli ediyor ama
o bana, ben ona, mutlu edebilmek adına tebessümün ardına gizledik san ki eksik yanlarımızı

ve kapadık tebessüm dolu dilimizle dua ve iyi dileklerimizle

ve o konuşmada demişti bana içimden şiir yazasım geldi halimize, bende yaz be neden olmasın demiştim

bir kaç gün sonra almış kalemi eline sonrasını getirmiş, o bahçesin de çökmüş eriğin dibine yaslamış sırtını

bakmış yalan yavan evine dolmuş gözleri ince ince yağan yağmurcasına dökülmüş gözlerinden yaşları

çok özlemiş çok, yalnızlığın da ki soğuklara inat sıcakları, tek sığındığı bu dünyanın kazandırdığı evlatları

her ağlamaklarının ardından manası hazır, isyanlarını durduran evlatları, aynı ben gibi,

içi yanık dökülmüş işte, aslında biz gibi, ağlamasını almak istedim bana da ver dercesine, hani eksik bir yanımız kaldımı şimdi

çok mu zor bir el istemek, çok mu zor yorulduğunda gözlerine baktığın da bir kahve ikram edecek göz istemek,çok mu zor bir sevda uğruna yanmak istemek

çokmu zor eksik yanının tam olmasını istemek, çok özledim be çok

olamayan sabahların karanlık zifrin de kalmaktan usandım, nefesime takılan prangalardan usandım

bir sevgi namesinde birazda ben kalsam, bakılası aşk dolu gözlerde takılıp kalsam,

her gecenin sabahına doğan güneşime her gün bir başka uyansam

bu sözlerim ömrümün son demine son özlem son bekleyiş olsun. Süleyman Boyraz