Dost
Dost, dost diye düştümse derde
Dost değim o insanda nerde
Ölüm döşeğinde yattığım anda
Seven dostlar beni unutmasınlar
İki tahta üstünde giderim omuzda
Bahtsız bahtımı bıraktım orda
Gerçek dost toprak bekliyor şurada
Seven dostlar beni unutmasınlar
Gerçek dosttan kaçtıkça kaçtım
Başıma türlü belalı işlerde açtım
Dostum olan makbere yelkende açtım
Seven dostlar beni unutmasınlar
Hayat ağacının dalları açmışta yaprak
Ne diye kaderden boşuna kaçmak
Son hedef olan şu dağı aşmak
Seven dostlar beni unutmasınlar
Gül bahçeleri dikenle dolmuş
Dostluklar gitmiş, düşmanlık gelmiş
Bendeniz bile canından bezmiş
Seven dostlar unutmasınlar
Halil Çolak21.6,1977 Erzurum
Kayıt Tarihi : 24.7.2005 13:37:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!