Gönlümdeki hasretinle yanarım, ey yar
Akılmda kalan sözlerinle avunur, gözyaşlarımı saklarım.
Özledim mi beni, nasıl unuturum seni, seni, seni,
Gecem gündüzüm, aklım fikrim sensin, ah dost.
Gönlümdeki sazın telinde hüzün var, ah ah.
Bu günde hatırıma sen geldin, yüreğimde hep yara, izin var.
Gece gündüz durmadan seni düşünürüm, of of ağlarım.
Sazımda sızlayan her nota senin adın, vay seni düşünür ağlarım.
Kar yağdı içime, güvendiğim dağlarım sensin.
Gönül bağlarım, seninle anlam kazanır, dost.
Yâre bağlandım, seninle dolu her anım.
Yerden yere vursanda beni beni, senin yolunda, vay.
Neden gittin yuva kurdun, uzaklarda mısın?
Yüreğim acı dolu, ama sessiz kaldım, vay vay.
Bir kez olsun yıkılmadım, ah canım, canım.
Seninle solup sarardım.
Geçen zaman, açan gülümü soldurdu, of of.
Verdiğim sözden dönmedim, ruhumda saklı ağlarım.
O ilk günden bugüne, ah canım, canım.
Sözümde durdum, dost.
Mevlam yetiş, müşküldeyim, feryat figandayım, yalnızım.
Yel vurdu bir yandan bir yana dönüp duruyorum.
Uzak diyarlarda savruluyorum, ah dost.
Mevlam bu garip kuluna yetiş, dayanamıyorum.
Yel vurdu bir yandan bir yana dönüp duruyorum.
Uzak diyarlarda savruluyorum, ah dost.
Kayıt Tarihi : 30.6.2024 19:35:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İç anadolu'nun , bir kasabasında yalnız bir köşesinde, gönlü hasretle dolu bir insan yaşarmış. Her gününü, sevdiği insanların eski anılarıyla avunarak geçirirmiş. Bu garibin sazının tellerinde hüzün, yüreğinde ise bitmeyen bir yara varmış. Her nota, her türkü, söylediği deyişin adını söylermiş uzun uzunca uzanan yollara, ovalara, dağlara. bu garibi. Sevdiği insanlar için çok yollar aşmış; fırtınalara, kış soğuklarına göğüs germiş. Ama bir gün yar, ansızın gözden kaybolmuş. Bu gariban, yarının ardından yuva kuranın, kurduğu yuvayı öğrenmek istemiş. Uzak diyarlarda mı olduğunu merak etmiş, ama yüreği acıyla dolu olsa da, sesini çıkarmamış. Onun için ağlamış, onun için türküler yakmış, ama asla yıkılmamış. Zaman geçmiş, mevsimler değişmiş, ama sözlerin sesi solmamış. Verdiği sözü hiç unutmamış, ruhunda sakladığı sevgiyle yaşamaya devam etmiş. Her gün, her gece, yalnızca yarını düşünerek, onun adını anarak, sazını çalarak günlerini geçirmiş. Sonunda, ozanın yüreğindeki bu derin acıya dayanamayışını gören Mevla, ona bir umut ışığı göndermiş. Belki de bir gün, bu gönlü güzel insana yarının yolu ona geri dönermiş, belki de bu hikaye mutlu bir sonla bitermiş. Ama gönlü güzel insan , ne olursa olsun, sevdikleri için her şeye katlanmaya, onun yolunda her zorluğa göğüs germeye hazırmış. Çünkü gerçek aşk, sevgi, zamanın ve mesafelerin uzağındadır.
