Dost Şiiri - Can Akat

Dört duvar arasında sıkışmadan
Zindanı sırtında taşımak
Hüzünü yastık, acıyı yorgan yapıp
Kelepçesiz kalbinde esir yaşamak

Kaderin kardeş ettiği yarayı, sargı diye
Kendi yarandaki kabukları kaşımak
Acıyı kanına yüklemek, gözyaşı niyetine
Mahsun gözleriyle ciğerini daglamak

Zehirle pişirmek ateşiyle degeni
Acısının buharını hüzünle lokma yapmak
Süpürmek nefsin arzularına boyun egeni
Son karanlık düşene dek uçurumu tutmak

Dermansız dizlere,nefes olan takati
Ayaklarını toprağa öksüz bırakıp basmak
Gönüllerdeki ızdıraba,edeple tokatı
Ellerin bağrında yaslıyken atmak

Vicdanları kör ederken,kelepçeli saçlar
Dagınıkken,zül saçlarına tarak vurmak
Sisler dostun aynasını canlı boğarken
Selasız ölümdür,çehrene şevkle dokunmak

Gölgesi görünse mazlumlugun bir yüzde
Karanfil tarlasında dosta diken toplamak
Gözyaşı kadar dikeni,parmagına batırmak
Ve baharı dostun gelinceye kadar haykırmak....