Dost Şiiri - İdris Köksal

görmeden güvenmekti, dostluğun
hiç duymadan sesini, sohbet etmek saatlerce
hiç bilmeden yüzünü, görmek ömürlerce
hiç sormadan nedenini, anlatmak...

ilk zamanlar gölgeydin gözümde
karanlık ama hoşumada gitmiyor değil..
sonra içimden bi ses.. o dedi..
aradığın dost o..

önce birşeyler verdim kendimden sana
sonra fazlasıyla geri aldım senden onları
yüzüm güldü.. adının aklıma düştüğü her anda
yüzüm güldü..

bana inanmamayı öğreten bu dünyaya bir tokat gibiydin
ben varım dedin.. gerçek, güvenilecek,inanılacak bir dost..
yazılacak saatlerce,söylenecek günlerce,anlatılacak aylarca
ve asla bitmeyecek ve asla gitmeyecek bir dost zamanlarca..

sorduklarında be adam neden gülersin?
ne şanslı bir adamım ki onun gibi bir dostum var derim..
kim o? derler! ! !
hangi isim onun bende ki değerini,
hangi sıfat onun bende ki yerini,
ve hangi duygu onun bende ki anlamını, dillendirebilir ki dedim..

bir dost...
fazlası var.. eksiği yok...
bir dost..
inatçı.. bazen sert...
bir dost..
güzel.. hatta en güzel...

bıraksa şu gece peşimi, anlatırım seni saatlerle inatlaşırcasına
ama herşeyin kısası makbul.. dostluğunun haricinde...