Dost Şiiri - Birgül Kızılkaya

Dost diye güvenir, elin verirsin,
Dikenli yollar da, yoldaş bilirsin,
Kendin gibi bilir, sırrın dökersin,
Bir avuç soysuza, yem eder seni.

Gün olur, ‘’aşıma ortaksın’’ dersin,
Üzerine titrer, kanat gerersin,
Zordaysa, gövdeni siper edersin,
Dost, hançeriyle yaralar seni.

Sırrını namerde dökse susarsın.
Hatadır diyerek şansa küsersin,
Çölde kalmış gibi dosta susarsın
Bir yudum sevgiye, kul eder seni.

Çelmesini takar, yere düşersin.
Kasıt yok diyerek bahta küsersin,
Darda kaldığında, el aman dersin
Dost bir acı sözle yaralar seni.

Soysuza güvenme,verme hiç meyil,
Düşmanına dik dur, dostuna eğil.
Kötüye dost diye verirsen meyil
Bir gün kör kuyuda bulurlar seni.

Sen kendine tutun, kimse yıkamaz,.
Onurun sağlam tut, yadel kıramaz,
Payeler kimseye kalmadı, kalmaz,
Beş metre bez ile gömerler seni.

Birgül KIZILKAYA İZMİR 22.04.2011