Dost Şiiri - Emre Kılıç

Bir yol çiziyorum kendime
Derman arıyorum derdime
Tüm kapılar kapanmış göremedim
Hayaller hep yalanmış fark edemedim

Ben genç bir insanım
Yaparım sandım ne isterse canım
Bana bir şey olmaz sağlam her yanım
Dedim, sadece aldanmışım

Kalbimi düş sokağında unutmuşum
Hayatımı orada kurgulamışım
Gerçeği görünce ise başım
Anladım ki yapayalnız kalmışım

Sahte hayat sona erdi sanırım
Caddeler artık yabancım
Nefes almak acıtır oldu canımı
Kalabalıklar benim en büyük hasmım

Beyaz bir yolda yürüyorum
Gökyüzü güneşini göstermiyor, üzgünüm
Hatayı nerede yaptım diye soruyorum
Herkes beni gösteriyor sanki, yanıyorum

Gerçekler hiç bu kadar acıtmamıştı
Yoldaki çukur bile gözüme çarpmamıştı
Hava sanki bu denli soğumamıştı
Ellerim bedenimi hiç böyle sarmamıştı

Nasıl oldu anlamadan gözlerim karardı
Bir an yere kapaklandım, canım yandı
Kalkmak istesem de olmadı
Bedenim içimdeki yükü kaldıramadı

Artık her şeyi unutmuştum
Ne hayal ne gerçek, artık hepsi boştu
Dünyanın çilesi şimdi yoktu
Biri beni kurtarsın diye beklemek ne kadar zordu

Kim gelirdi ki, etrafta kimse yoktu
Hava da bir hayli soğuktu
Yine de içimdeki UMUT çoktu
Belki de beni kurtaracak bir DOSTTU