Dost Şiiri - Yenal Karavelioğlu

Bir bebek kadar korunmasızken duyguların,
Kuytularına sığındığında,
Masumca sana sıkıca sarılan kollardır dost.

Gözlerinden dökülen,
Kanlı gözyaşlarını,
İnci tanesi diye biriktirip,
O güzel boynuna kolye yaptırandır dost.

Karanlık gecelerde,
Sevgisiyle yalansız riyasız,
Beklentisiz sabahlayandır seninle dost.

Yarım kalanları,
Seni haketmeyenleri,
Etrafında dolanan sahte maskelileri,
Kadın ve erkeğin hainlerinin gerçek yüzünü,
Sana gösterendir dost…

Bir yudum suyunu,
Bir lokma ekmeğini,
Geçmişten aldığı dersleri,
Umutlara ekleyip,
Güneşi yüreğinde doğdurup,
Sevinçlerini, üzüntülerini,
Paylaşmayı bilendir dost…

Derdinden araladığın geceleri,
Şişeleri devirdiğin karanlık gölgeleri,
Acılar içinde kıvranırken,
Sabahlara kadar yanında olandır dost…

Yüreğinin acıyla gömülü olduğu anda,
Avuçlarıyla sıcaklığını sana verip,
Damla damla gözyaşıyla kalbinin bahçesinde,
Çiçeklerini filizlendirip,
Güneşin sıcaklığını, sana hissettirendir dost…

Yağan yağmurda,
Seninle el ele yürürken,
Islaklığınla ıslanan,
Sabahlara kadar seni omuzun da uyutan,
Gel dediğinde kilometrelere bakmadan,
Bir tarafları oynamadan,
Sana gelendir dost…

Unutulduğunu düşündüğün anda,
Telefonun çaldığında,
Mesajını okuduğunda,
Hissettiğin her an yanında olduğunda,
Senin yarindir dost…

Geçmişte yaptığın yanlışlıklarında,
Seni sorgulamadan, başına kakmadan,
Sıkıntını, şeytana uymalarını,
Kadehlere sığınmalarını,
Bir kenara bırakıp,
Seni tüm varlığıyla,
Çıplaklığıyla sarandır dost…